Zo dichtbij

Zo dichtbij…

Gisteravond keek ik naar een film (What dreams may come) met één van mijn favoriete acteurs Robin Williams. Ik zag hem voorbij komen op Netflix en wist dat ik hem vele jaren eerder een keer samen met mijn man had gezien. Ik wist nog dat we het een mooie en ontroerende film vonden. Ik was in een melancholische bui en besloot de film nog een keer te kijken. Iets dat ik niet vaak doe.

Het is natuurlijk een film, maar het laat zo mooi zien hoe nabij die andere wereld is, waar onze dierbaren zijn. Hoe sterk de band van liefde is en dat die nooit sterft. Automatisch denk je dan aan je eigen leven en hoe gezegend je bent als je af en toe een boodschap van een dierbare mag krijgen. Het kan net dat steuntje in je rug zijn op een belangrijk moment, misschien een bevestiging of alleen een lieve groet. Vaak zijn de boodschappen zo gedetailleerd dat duidelijk blijkt hoezeer ze nog betrokken zijn bij ons dagelijks leven.

Wij zijn nog hier, hebben ons leven hier te leiden en onze lessen te leren. Soms mogen ze daarin een stukje begeleiden, maar ze kunnen ook niet voor alles ‘afdalen.’ We moeten ook zelf beslissingen nemen. Maar de wetenschap dat ze zo dichtbij zijn heeft mijzelf door menige moeilijke periode heen geholpen.

Als je je een theaterzaal voorstelt en je ziet het toneel als de plek waar ons leven zich afspeelt, dan staan zij in de coulissen. Onzichtbaar voor de mensen in de zaal, maar gelukkig zichtbaar of voelbaar voor sommigen die kunnen horen wat ze fluisteren. Met die hulp kan het ‘toneelstuk’ weer verder.

Het maakt het verdriet niet minder na een verlies, maar je kan er toch anders mee omgaan. Weg is niet echt weg, ze zijn er gewoon nog, alleen niet meer hier in de stof. En het geeft ook zoveel rust, op een gegeven moment staan wij ook in de coulissen, herenigd met onze geliefden.

Tot die tijd ben ik dankbaar voor hun begeleiding. En ook al krijg ik weleens advies waar ik niet echt op zat te wachten, ik weet dat het altijd in liefde wordt gegeven. Aan mij wat ik ermee doe. Maar denk ik dan, zij kennen mijn toneelstuk al, ik zit er nog middenin, niet wetend hoe het verder zal gaan. Zij kunnen verder kijken dan ik. Dus eigenlijk luister ik altijd.

Lieve groet,
Nette